داستانک: سنگسار
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
چه لحظاتي را با هم سپري کرده بودند. آن زمان که بوي گلهاي نرگس شامه آنها را پر مي کرد. وقتي که ترانه هاي دلخواهشان را با هم زمزمه مي کردند.
لحظه هاتي را که برايش اشک مي ريخت تا از بار غمهايش کم کند و بعد او موهايش را نوازش مي داد و اشکهاي غلتانش را پاک مي کرد. آنقدر او را در آغوشش مي فشرد تا نيروهاي منفي را که چنان اهريمني خوف انگيز گلويش را مي فشرد و خفه اش مي کرد، از وجودش بيرون بکشد و او را در دريايي از انرژي و عشق شناور سازد.
چه دلپذير بود گرماي تنش، تسلاي قلب زخم خورده اش.
چه زيبا بود گذر لحظه ها در کنار تخته سنگي در بلند ترين نقطه باغ، که ميعادگاهشان بود. چه ساعتهايي که در آنجا، پهلو به پهلوي يکديگر غروب را به نظاره نشسته بودند و سپس ترسان از اينکه دير به خانه برسد با چشماني پر از اشک و قلبي پر از عشق و روحي پر از نياز، بعد از بوسه اي ژرف، او را ترک ميکرد و دوان دوان به سمت ايستگاه مي رفت و پس از سوار شدن آنقدر او را نگاه مي کرد تا از نظر ناپديد مي شد.
سپس برمي گشت به دنياي سياهي که از آن نفرت داشت. به اتاقي که در آن چيزي جز رنج نديده بود، به رختخوابي که سخت ترين لحظات زندگيش را در همآغوشي با کسي گذارنده بود که هميشه بوي تند تنش دلش را آشوب مي کرد و دهان کثيفش صورتش را مي آزرد و پوستش را متعفن مي ساخت. لحظاتي را که آن مرد، او را کنار مي زد و مي خوابيد و او مي ماند و تنهايي و يک قلب ترک خورده تنها با اميدي به فردا و ديداري دوباره و تنفس پاکي...
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
شوهرش هيچ گلي را دوست نداشت. از رنگ قرمز خوشش نمي آمد. هيچگاه از روي ميل موسيقي گوش نمي داد. به نقاشي علاقه اي نداشت. صبح زود خانه را ترک مي کرد و تا شب به خانه برنمي گشت. وقتي بر مي گشت، شام مي خورد، سيگاري مي کشيد، روزنامه اي مي خواند و بعد خواب. يادش نمي آمد که در زندگي مشترکشان چيزي از درونياتش با او گفته باشد. مثل پدرش بود، او را نمي فهميد. هميشه فکر مي کرد در اين خانه جز آشپزي و رفت و روب و همخوابگي نقش ديگري ندارد.
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
بايد ازدواج کني...بايد...بايد...
نمي خواهم، نمي خواهم... مي خواهم شيطنت کنم، مي خواهم نقاشي کنم...مي خواهم خودم را بشناسم و شکوفا کنم
احمق نشو...احمق نشو...
نمراتش بد مي شد و پدرش او را از بابت اين قضيه هميشه سرزنش مي کرد.
از بچگي نقاشي را دوست داشت. ولي هيچگاه حتي يک بسته مدادرنگي نداشت.
رنگ قرمز را دوست داشت ولي لباسهايش هميشه قهوه اي بود.
هميشه به موي بلند دختر همسايه رشک مي برد.
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
درد داشت. سرش گيج مي رفت. جلوي چشمانش را سياهي فرا مي گرفت.
من از تنهايي مي ترسم. من از سياهي وحشت دارم.
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
مادرش را مي خواست...
صداي مادرش را مي شنيد که آرام به او مي گفت: بخواب عزيزم...بخواب
کاش ديگري کنارش بود... کاش در آغوش او بود و مي گريست...
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
اين پاياني است که برازنده اش بود...
تاريکي، سکوت...
تمام!
چه لحظاتي را با هم سپري کرده بودند. آن زمان که بوي گلهاي نرگس شامه آنها را پر مي کرد. وقتي که ترانه هاي دلخواهشان را با هم زمزمه مي کردند.
لحظه هاتي را که برايش اشک مي ريخت تا از بار غمهايش کم کند و بعد او موهايش را نوازش مي داد و اشکهاي غلتانش را پاک مي کرد. آنقدر او را در آغوشش مي فشرد تا نيروهاي منفي را که چنان اهريمني خوف انگيز گلويش را مي فشرد و خفه اش مي کرد، از وجودش بيرون بکشد و او را در دريايي از انرژي و عشق شناور سازد.
چه دلپذير بود گرماي تنش، تسلاي قلب زخم خورده اش.
چه زيبا بود گذر لحظه ها در کنار تخته سنگي در بلند ترين نقطه باغ، که ميعادگاهشان بود. چه ساعتهايي که در آنجا، پهلو به پهلوي يکديگر غروب را به نظاره نشسته بودند و سپس ترسان از اينکه دير به خانه برسد با چشماني پر از اشک و قلبي پر از عشق و روحي پر از نياز، بعد از بوسه اي ژرف، او را ترک ميکرد و دوان دوان به سمت ايستگاه مي رفت و پس از سوار شدن آنقدر او را نگاه مي کرد تا از نظر ناپديد مي شد.
سپس برمي گشت به دنياي سياهي که از آن نفرت داشت. به اتاقي که در آن چيزي جز رنج نديده بود، به رختخوابي که سخت ترين لحظات زندگيش را در همآغوشي با کسي گذارنده بود که هميشه بوي تند تنش دلش را آشوب مي کرد و دهان کثيفش صورتش را مي آزرد و پوستش را متعفن مي ساخت. لحظاتي را که آن مرد، او را کنار مي زد و مي خوابيد و او مي ماند و تنهايي و يک قلب ترک خورده تنها با اميدي به فردا و ديداري دوباره و تنفس پاکي...
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
شوهرش هيچ گلي را دوست نداشت. از رنگ قرمز خوشش نمي آمد. هيچگاه از روي ميل موسيقي گوش نمي داد. به نقاشي علاقه اي نداشت. صبح زود خانه را ترک مي کرد و تا شب به خانه برنمي گشت. وقتي بر مي گشت، شام مي خورد، سيگاري مي کشيد، روزنامه اي مي خواند و بعد خواب. يادش نمي آمد که در زندگي مشترکشان چيزي از درونياتش با او گفته باشد. مثل پدرش بود، او را نمي فهميد. هميشه فکر مي کرد در اين خانه جز آشپزي و رفت و روب و همخوابگي نقش ديگري ندارد.
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
بايد ازدواج کني...بايد...بايد...
نمي خواهم، نمي خواهم... مي خواهم شيطنت کنم، مي خواهم نقاشي کنم...مي خواهم خودم را بشناسم و شکوفا کنم
احمق نشو...احمق نشو...
نمراتش بد مي شد و پدرش او را از بابت اين قضيه هميشه سرزنش مي کرد.
از بچگي نقاشي را دوست داشت. ولي هيچگاه حتي يک بسته مدادرنگي نداشت.
رنگ قرمز را دوست داشت ولي لباسهايش هميشه قهوه اي بود.
هميشه به موي بلند دختر همسايه رشک مي برد.
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
درد داشت. سرش گيج مي رفت. جلوي چشمانش را سياهي فرا مي گرفت.
من از تنهايي مي ترسم. من از سياهي وحشت دارم.
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
مادرش را مي خواست...
صداي مادرش را مي شنيد که آرام به او مي گفت: بخواب عزيزم...بخواب
کاش ديگري کنارش بود... کاش در آغوش او بود و مي گريست...
سنگ پشت سنگ، پرتاب پشت پرتاب، دشنام پشت دشنام...
اين پاياني است که برازنده اش بود...
تاريکي، سکوت...
تمام!
1 ديدگاه ها:
!توپ بود
عالی بود
ناراحت شدم
...ایشالا این مردها
کیارخ, 9/21/2005 3:24 PM
Post a Comment
<< بازگشت